కవితార్చన – 7

కేరింతల కలరవముల కనుమరుగాయె బాధ
బేలతనపు చూపుల కని మరిచిపోయె వ్యధ
వాడే తన లోకమై కోరి’కల’ రూపమై
బొమ్మయై ఆట బొమ్మయై
అలసట విడచెను కాలమె మరచెను
ముద్ధు మురిపెముల మునిగెను మనసు
హద్ధులెరుగక మెలిగెను తనువు
మది మురిసెను ముదమున తడిసెను
కాలచక్రము గిర్రున తిరిగెను
జవములు సడలెను చూపులు కరిగెను
నడుములు వంగెను వినికిడి తరిగెను
నడిపించిన చేతిలొ మరల
బొమ్మనై ఆట బొమ్మనై
మది మురిసెను ముదమున తడిసెను